Έβλεπα χθες τις απογευματινές ειδήσεις σε ένα ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό. Φτάσαμε και στο θέμα της αναδιοργάνωσης των σχολείων και πραγματικά χάρηκα την Υπουργό, κ. Διαμαντοπόύλου η οποία και μίλησε κατά την διάρκεια του δελτίου. Δεν είμαι οπαδός της, αλλά πολύ περισσότερο δεν είμαι οπαδός όλων αυτών που είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν με την παραμικρή αλλαγή. Όπως είναι εναντίον αυτών που θέλουν να αλλάξουν τα πάντα αδιαφορώντας για οτιδήποτε πέρα από το δημοσιονομικό ισοζύγιο.
Αναγνώρισα ότι αφού εξήγησε απλά και κατανοητά το πρόβλημα, προσπάθησε να απαντήσει στις διαμαρτυρίες κάποιων πολιτών για τις αλλαγές, εξήγησε τα κριτήρια με τα οποία αποφασίστηκαν και είπε ότι προφανώς αν υπάρχουν λάθη θα τα κοιτάξει και θα προσπαθήσει να τα διορθώσει. Κυρίως όμως εκτίμησα το γεγονός ότι απέφυγε, προς τιμήν της , οποιαδήποτε αναφορά στην οικονομία και την ανάγκη των περικοπών, αλλά χρησιμοποίησε ως βασικό όπλο της την επιχειρηματολογία της σε εκπαιδευτικό και κοινωνικό επίπεδο. Και πολύ λογικά, ανέφερε ότι υπάρχει και δημοσιονομικό όφελος, το οποιο είναι και καλοδεχούμενο.
Μετά, ο σταθμός αποφάσισε, για να διαλύσει τα πάντα, να φέρει στο στούντιο έναν σημαντικό συνεργάτη του, ο οποίος κατάθετε τις απόψεις του με τον γνωστό μοναδικό τρόπο που καταθέτουν τις απόψεις του οι φανατικοί υποστηρικτές του μνημονίου. Αν και υποστήριζε τις προτεινόμενες αλλαγές, έχω την αίσθηση ότι αν ήταν ο δημοσιογράφος υπάλληλος η συνεργάτης της Υποργού θα τον απέλυε αμέσως μετά τη λήξη του δελτίου. Ο τρόπος του, συμπεριλάμβανε τα γνωστά τσιτάτα "Πρέπει επιτέλους να κάνουμε οικονομία" , "το κράτος δεν μπορεί να ξοδεύει αλόγιστα" με το γνωστό αυστηρό και σοβαρό ύφος που παρομοιάζει με τον τρόπο που ενεργούσε ο χαρακτήρας που υποδυόταν ο Σταλόνε στην ταινία Δικαστής Ντρέντ. Αφού κατσάδιασε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι διαμαρτυρόντουσαν για τις αλλαγές, χωρίς να γνωρίζει αν έχουν δίκιο ή άδικο, πράγμα που ούτε εγώ γνωρίζω, εκλεισε την ανάλυση του χωρίς καμία αναφορά σε εκπαιδευτικά ζητήματα τα οποία προφανώς και θεώρησε δευτερεύοντα. Που ανησυχητικά είναι ό ίδιος τρόπος που καταθέτουν τις απόψεις τους οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ.
Ο ίδιος σταθμός, δημοσίευσε πρόσφατα την μηνιαία έρευνα του για την άποψη των πολιτών για τους πολιτικούς και την πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, με αρκετά απογοητευτικά αποτελέσματα. Αντιπαρέρχομαι όλους αυτούς που είναι έτοιμοι να αρθρογραφήσουν για μια ακόμα μια φορά για στημένες έρευνες και διάφορα άλλα δημοφιλή παραμύθια με δράκους. Δεν μπορώ να γνωρίζω και πιστεύω ακράδαντα ότι ενώ «δράκοι» μπορεί να υπάρχουν, το να απορρίπτεις τα πάντα με βάση την πιθανή ύπαρξη τους είναι επικίνδυνο και δεν οδηγεί πουθενά. Οπότε από τη μία δεν μπορώ να πιστοποιήσω την εγκυρότητα των στοιχείων αλλά και από την άλλη δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω και για την δήθεν κατασκευή τους.
Τα αποτελέσματα αυτά αναλύθηκαν δεόντως. Αναλύθηκε η ανικανότητα της κυβέρνησης, αναλύθηκε η δυσπιστία των πολιτών, η ανησυχία τους για το μέλλον, η δυσπιστία για τους πολιτικούς και τα κόμματα, η δημοτικότητα των αρχηγών και άλλα πολλά. Δεν αναλύθηκαν μια σειρά από άλλα ζητήματα. Στα πλαίσια αυτά, η μη υποστήριξη της πολιτικής που ακολουθείται έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι τα μέτρα είναι δυσάρεστα και για αυτό τα αποδοκιμάζει ο κόσμος. Αυτή η αποδοκιμασία του κόσμου, δεν εκφράζεται κατά ένα περίεργο τρόπο, σε μια μεταστροφή τους σε κόμματα που αντιπολιτεύονται την πολιτική που ακολουθείται. Τα κόμματα της Αριστεράς κερδίζουν ελάχιστα αν λάβετε υπόψιν σας την επιχειρηματολογία που ακολουθούν. Αρα , ο κόσμος και η κοινωνία που τόσο εύκολα στοχοποιείται, δεν δείχνει να πιστεύει μια συγκεκριμένη ρητορεία αλλά αντίθετα δείχνει να την απορρίπτει όπως απορρίπτει επίσης και μια μέθοδο ανάλυσης του Ελληνικού προβλήματος η οποία δεν βοηθάει στην επίλυση κανενός ζητήματος.
Στο παράδειγμα μας για την αναδιάρθρωση των σχολείων, είναι λογικό τόσο για εκπαιδευτικούς όσο και για λόγους σωστής κοινωνικοποίησης τα παιδιά να έχουν την δυνατότητα να πηγαίνουν σε ένα σχολείο το οποίο πληρεί τις προϋποθέσεις για να διδάσκει σωστά τα παιδιά κάθε τάξης. Όπως είναι λογικό να υποθέσεις ότι ένα μονοθέσιο η διθέσιο δημοτικό σχολείο δεν λειτουργεί τόσο αποδοτικά δε σχέση με να κανονικό σχολείο. Όπως είναι σωστό να προβληματίζεσαι για το γεγονός ότι η σχέση εκπαιδευτικών προς μαθητών είναι 1 προς 8 και να προσπαθείς να εξηγήσεις πρώτα γιατί συμβαίνει αυτό και μετά να προσπαθήσεις να το κάνεις πιο αποτελεσματικό. Αδιαμφισβήτητα, με την εξαίρεση του ΠΑΜΕ, όλοι πιστεύουν ότι είναι λογικό σχολεία που είναι ανενεργά να σταματήσουν τις δραστηριότητες τους. Όπως είναι λογικό, για εκπαιδευτικούς λόγους, να θεωρείς ότι το όριο των 25 μαθητών είναι μια σωστή δέσμευση.
Επίσης όμως είναι λογικό κάποιοι άνθρωποι να προβληματίζονται γιατί πιθανόν τα παιδιά τους θα πρέπει να ταξιδεύουν, έστω και αυτή τη μισή ώρα, για να πάνε στο σχολείο τους. Και όπως επίσης είναι λογικό και θεμιτό τα πρωινάδικα τα προβάλλουν τις διαμαρτυρίες κάποιων γονέων για αυτή τη δυσάρεστη αλλαγή στην καθημερινότητα τους. Και επίσης είναι λογικό να σκεφτείς ότι τέτοιες αποφάσεις δεν αποτελούν κίνητρο για την περίφημη αποκέντρωση αλλά αντικίνητρο.
Παράλογο είναι να ισοπεδώνεις τα πάντα με οικονομικά/ δημοσιονομικά κριτήρια και να μην αναγνωρίζεις ότι υπάρχουν και άλλα ζητήματα, στο παράδειγμα μας εκπαιδευτικά, τα οποία παίζουν ρόλο σε μία απόφαση. Και σε αυτή την κοινωνία που δημιουργούμε έχουμε δυστυχώς μόνο δυο ειδών κριτήρια, Αυτά που κρίνουν δημοσιονομικά τα πάντα, και αυτοί που πιστεύουν το αντίθετο.
Για αυτό και είπα ότι χάρηκα την κ. Διαμαντοπούλου. Γιατί σε αντίθεση με αυτούς του ΠΑΜΕ και των μνημονιακών, κράτησε μια συζήτηση σε μία ισορροπία. Μια ισορροπία που μας λείπει περισσότερα από χρήματα. Και μία ισορροπία που αν η κυβέρνηση και η ελίτ των μνημονιακών αναλυτών είχε κρατήσει σε όλα τα θέματα θα είχαμε κερδίσει πολλά και θα είχαμε κάνει την πραγματική επανάσταση μας. Και αυτή η επανάσταση θα αποτυπωνόταν σε έρευνες και βαρόμετρα και ενώ δεν θα αρκούσε για να σβήσει τη αναμενόμενη δυσαρέσκεια, θα μπορούσε να δώσει ελπίδα.
Η Ελλάδα δεν είναι γεμάτη από αριστερούς και δεν έχει μόνο κρατυικοδίαιτους. Αυτό είναι απλά η νέα θεώρηση των παραμυθιών με τους δράκους, παρουσιασμένη από την αντίθετη μεριά από΄αυτή που έρχεται το ΠΑΜΕ. Αυτό το οποίο δεν έχει, είναι αντικειμενική θεώρηση των γεγονότων. Οι μεν ισοπεδώνουν τους δε και το ανάποδο.
Και όσο και να συμφωνώ ότι το προηγούμενο μοντέλο που ακολουθήσαμε μας οδήγησε εδώ που είμαστε, αυτό δεν σημαίνει ότι το νέο μοντέλο είναι πανάκεια. Ακόμα και αν αυτό μας επιβάλλεται, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα να ασκήσουμε κριτική και δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχει τίποτα να βρούμε για να ασκήσουμε κριτική. Όπως δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αναγνωρίζουμε ότι εμπεριέχει μια σειρά σωστών και ρεαλιστικών μέτρων τα οποία έχουμε αργήσει μερικές δεκαετίες να υιοθετήσουμε.
Στην Ελλάδα του σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία, δυστυχώς , είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα πάντα είναι καλά και οι ξένοι έχουν δίκιο και αυτοί που πιστεύουν τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει και οι ξένοι έχουν άδικο. Το κακό επίσης είναι ότι μπορείς να καταλάβεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ποιος πιστεύει τι, με την ίδια ακριβώς λογική που μπορείς να καταλάβεις αν ένα κείμενο για το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι γραμμένο από τον Τσουκαλά, τον Χατζηχρήστο και τον αρχηγό της ΘΥΡΑΣ 4. Συνήθως το καταλαβαίνεις από τα επιχειρήματα και τα γεγονότα που λείπουν.
Και όπως και στο ποδόσφαιρο, χρειαζόμαστε απεγνωσμένα και στην πολιτική και την οικονομία κάποιους να αρθρογραφήσουν και να αναλύσουν πέρα από ταμπέλες και θύρες. Γιατί οι οπαδικοί και μονόφθαλμοι αναλυτές θα συνεχίζουν να διαμορφώνουν οπαδικές και μονόφθαλμες κοινωνίες. Το αν είσαι μονόφθαλμος από το δεξί η το αριστερό μάτι, λίγη σημασία έχει. Και τα δύο μάτια είναι χρήσιμα αρκεί να τα χρησιμοποιείς.
Και επειδή χρειαζόμαστε έναν οφθαλμίατρο για να δούμε τα πράγματα καλά, καλό θα είναι να θυμόμαστε ότι κανείς οφθαλμίατρος δεν εξετάζει μόνο το ένα μάτι επειδή πιστεύει από την εμπειρία του ότι το άλλο είναι σωστό. Και αυτό ισχύει για όλα τα μάτια, δεξιά και αριστερά. Όπως ισχύει ότι δεν σε βάζει για εγχείρηση αν δεν είναι σίγουρος ότι θα βλέπεις καλύτερα μετά από αυτή. Και αν το κάνει, εξηγεί τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα.
Στην Ελλάδα, οι δικοί μας οφθαλμίατροι είτε πιστεύουν ότι δεν τρέχει τίποτα με τα μάτια της Ελλάδας, είτε ότι η ιδέα της εγχείρησης είναι πιο σημαντική από τις προοπτικές της αποτελεσματικότητας της. Ιατρικώς, και οι δύο απόψεις είναι κατακριτέες και επικίνδυνες. Και πολύ φοβάμαι ότι κοινωνικώς και πολιτικώς και οικονομικώς ισχύει ακριβώς το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου