Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας ο οποίος θεωρεί την αναδιάρθρωση ως μια καλή λύση. Ξέρετε σε αυτά τα ζητήματα η αναδιάρθρωση προκύπτει συνήθως μετά από μια σειρά αδιεξόδων στις υπόλοιπες λύσεις. Και έτσι συνήθως φτάνουμε σε αυτή τη λύση η οποία πάντα παίρνεται με αυστηρά οικονομικά και λογικά κριτήρια.
Είναι επίσης σαφές ότι στην διαδικασία επίλυσης παρόμοιων προβλημάτων, σημαντικό ρόλο παίζει και το ατομικό, εθνικό και/η εταιρικό συμφέρον. Απώλειες πάντα υπάρχουν για όλους αλλά υπάρχει και μια κατανόηση ότι στο τέλος αυτή είναι η λύση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, χωρίς αυτό να σημαίνει πάντα ότι αυτές είναι ισομερείς για τους αντισυμβαλλόμενους.
Στην Ελλάδα, έχουμε μπερδέψει δύο πράγματα, που επιτρέψτε μου να πω ότι είναι άσχετα μεταξύ τους. Το ένα είναι η ανάγκη αλλαγής ενός συγκεκριμένου μοντέλου που οδήγησε την χώρα σε αυτό το χάλι, και το άλλο είναι η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης. Επιτρέψτε μου να τονίσω ότι σε γενικές γραμμές αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των κακών αγορών και των πολιτικών. Οι αγορές επικεντρώνονται ξεκάθαρα στο δεύτερο , οι πολιτικοί ακροβατούν συνέχεια μεταξύ των δύο.
Παράδειγμα της ακροβασίας και της επικινδυνότητας των πολιτικών είναι η στάση των Γερμανών. Δεν θέλανε να βοηθήσουν, τελικά βοήθησαν, δεν ΄ξταν σίγουροι για το Ευρώ αλλά τώρα λένε ότι θα τους κοστίσει η διάλυση του, τελικά υπέγραψαν ένα μνημόνιο με τριετή διάρκεια που είχε τους πιο παράλογους στόχους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι κάναμε μια τρύπα στο νερό. Ούτε η αγορά ομολόγων ησύχασε, ούτε οι αλλαγές προωθήθηκαν.
Παράδειγμα λογικής είναι η στάση των αγορών. Φωνάζανε από την αρχή ότι το πρόγραμμα είναι υπερβολικά αισιόδοξο και ουδέποτε πείστηκαν για το αντίθετο. Δεν αντιλαμβανόντουσαν πως μια χώρα θα βγει να δανειστεί με 157% χρέος το 2013 στις αγορές. Εμείς ανακαλύψαμε τώρα ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο. Και δεν καταλαβαίνανε ποια η χρησιμότητα ενός δανείου με 3ετή ορίζοντα και επιτόκιο 5%? Για να φτάσουμε στο παλαβό σημείο να κατηγορούμαι την Moodys (που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για μυριάδες ζητήματα) για την πολύ λογική κίνηση της υποβάθμισης. Πραγματικά η μοναδική κατηγορία είναι γατί άργησε τόσο να το κάνει.
Έτσι λοιπόν για να μπορέσουμε να βρούμε μια άκρη με τις μεταρρυθμίσεις που πραγματικά έχουμε να κάνουμε στο εσωτερικό, το σημαντικότερο βήμα είναι να κατανοήσουμε ως Έλληνες τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή και να χρησιμοποιήσουμε την κριτική μας ικανότητα όχι μόνο στα εσωτερικά μας ζητήματα αλλά και σε αυτά που συμβαίνουν στο εξωτερικό.
Η αλήθεια είναι ότι υπογράψαμε ένα μνημόνιο που δεν είχε καμία σχέση με εμάς. Είχε σχέση με τις ανάγκη να μην υπάρξει πτώχευση , με τη διατήρηση του Ευρώ σε λογικά επίπεδα, με την ρευστότητα των τραπεζών των βασικών πιστωτών μας. Το τεράστιο λάθος μας είναι ότι το δεχτήκαμε. Όχι γιατί είμαστε μάγκες και θα τους αναγκάζαμε να μας χαρίσουν τα χρέη αλλά γιατί ουδέποτε αποτελούσε λύση. Αλλά και γιατί ποτέ δεν βάλαμε όρια για να καθορίσουμε το σημείο εκείνο, όσο δυσάρεστο και αν ήταν, που θα αλλάζαμε γραμμή πλεύσης.
Δεν πρέπει να ντρέπεσαι να παραδέχεσαι τα λάθη σου. Είναι λάθος να προσπαθείς να τα κρύψεις όπως κρύβεται ο στρουθοκάμηλος. Καλά θα κάνουμε λοιπόν να σοβαρευτούμε γιατί εκεί που οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια είναι η δημιουργία αριστερού μετώπου χωρίς να καταλάβουμε το γιατί. Οι μοναδικοί που δεν έχουν γίνει ρεζίλι σε αυτή την ιστορία είναι αυτοί και τα αποτελέσματα θα φανούν νομίζω στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Και όσο η φερεγγυότητα τους ανεβαίνει από τις σωστές προβλέψεις τους , τόσο θα επηρεάζουν ολοένα και περισσότερο την κοινωνία σε ακραίες ενέργειες, όπως αυτές του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Η οποία έχει αποκτήσει και θεωρητικό υπόβαθρο αν δεν το έχετε καταλάβει.
Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο του κ. Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο Δεν τρώνε κουτόχορτο. Συγκεκριμένα στην τελευταία παράγραφο αναφέρει
Αν θέλουμε να σωθούμε, πρέπει να αλλάξουμε επειγόντως και να πείσουμε τους εαυτούς μας και μετά τους δανειστές μας ότι το εννοούμε. Γιατί ο κίνδυνος είναι πρώτα να καταλάβουν ότι εμείς θέλουμε τα λεφτά τους για να συνεχίσουμε να ζούμε και να λειτουργούμε όπως πριν και μετά, αφού έχουν βεβαιωθεί ότι δεν κινδυνεύουν από μια δική μας κατάρρευση, να μας αφήσουν να δοκιμάσουμε να σωθούμε μόνοι μας...
Το ζουμί είναι στις τελευταίες δύο γραμμές. αφού έχουν βεβαιωθεί ότι δεν κινδυνεύουν από μια δική μας κατάρρευση, να μας αφήσουν να δοκιμάσουμε να σωθούμε μόνοι μας... Σοφό και ακριβές. Με ένα και μοναδικό πρόβλημα. Μήπως αυτό κάνουν ήδη? Μήπως περιμένουν να βεβαιωθούν ότι δεν κινδυνεύουν για να μας αφήσουν αποκομίζοντας και τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη? Μήπως αυτό το επιχείρημα θα έπρεπε να τεθεί στο τραπέζι και τον Μάιο του 2010? Και για να εξασφαλιστούμε ότι δεν προσπαθούμε για άλλους και όχι για τους εαυτούς μας θα έπρεπε να είχαμε απαιτήσει μια άλλη λύση, με μεγαλύτερο ορίζοντα.?
Και τέλος πάντων μήπως τρώμε εμείς κουτόχορτο? Μήπως αυτό το μνημόνιο (που ο παραλογισμός του τουλάχιστον στους συμβατικούς του όρους είναι δεδομένος) τους βοηθάει να κερδίσουν χρόνο? Αν ναι, πως καλυπτόμαστε απέναντι σε αυτό? Και τελικά εμάς μας συμφέρει να περιμένουμε ή όχι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου