Τα πράγματα δυστυχώς είναι χειρότερα από ότι πίστευα ότι θα είναι.
Φαντάζομαι οτι σήμερα είναι μια καλή μέρα για τις αγορές. Οι οποίες είναι καλές και λογικές όταν κάνουν κινήσεις που μας εξυπηρετούν και είναι κακές όταν κάνουν κινήσεις εναντίον μας. Όπως καλή ήταν παλιότερα και θα είναι στο μέλλον ( το όποιο μέλλον) η Moodys όταν θα επαναφέρει τις αξιολογήσεις μας σε ένα λογικό επίπεδο. Και έτσι με αυτά και με άλλα, η Ελλάδα και η Ευρώπη προχωράει αφού είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή η αντιμετώπιση των πραγμάτων δείχνει ότι δεν είναι μόνο Ελληνική ( το οποίο δεν μας ξαφνιάζει) αλλά και Ευρωπαϊκή ( το οποίο δεν μας κάνει τίποτα γιατί ως γνωστόν κριτική δεν νοείται να γίνει στην Ευρώπη).
Ευχαριστίες και διθυράμβους από την άλλη νοείται να κάνουμε στην Ευρώπη. Σήμερα διάβαζα από το άρθρο του κ. Μαυρίδη, Το τελευταίο χαρτί του κ. Παπανδρέου στο www.capital.gr
Ανεξάρτητα από το αν οι Ευρωπαίοι μας αγαπάνε ή από το αν φοβήθηκαν τα χειρότερα από μία πιθανή κατάρρευση της Αθήνας, η ουσία παραμένει ή ίδια: Πήραμε στις Βρυξέλλες πολλά περισσότερα απ’ όσα δικαιούμαστε. Η συμφωνία της Παρασκευής αποτελεί για την Ελλάδα ακόμη μία ευκαιρία. Αρκεί να την εκμεταλλευτούμε και να μην την πετάξουμε στα σκουπίδια, όπως συνέβη με τόσες και τόσες άλλες ευκαιρίες που μας έχουν δοθεί στο παρελθόν.
Φαντάζομαι ότι το «ανεξάρτητα από το αν μας αγαπάνε η από το αν φοβήθηκαν τα χειρότερα» μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο ως έκφραση γιατί στην πραγματικότητα αν επιλέξεις το ένα ή το άλλο αλλάζει όλο το νόημα της απόφασης, είτε υποστηρίζεις τη μεριά που πιστεύει ότι αγαπάνε την Ελλάδα είτε πιστεύεις ότι την φοβήθηκαν. Στο επίπεδο αυτό, η αντίληψη του καθενός μπορεί να διαφοροποιηθεί και να προβάλλει τα επιχειρήματα του για αυτό. Αρκεί αυτά τα επιχειρήματα να είναι σταθερά και να μην χρησιμοποιούνται «κατά το δοκούν» για την όποια θέση είναι βολική.
Εάν λοιπόν φοβήθηκαν τα χειρότερα, αυτό αυτόματα μάλλον σημαίνει ότι είχαν κάνει λάθος εκτίμηση στην αρχή. Επίσης σημαίνει ότι οι κινήσεις μέχρι τώρα έκαναν πολύ λίγα για να βελτιώσουν την κατάσταση. Εάν πάλι μας αγαπάνε, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί αυτή η αγάπη εκφράστηκε έτσι και τώρα.
Τώρα αν σκεφτείτε ότι το επόμενο απόσπασμα είναι από άλλο αρθρογράφο και από άλλο άρθρο, λυπάμαι που σας το λέω αλλά δεν είναι.
Η Ευρώπη αποφάσισε να βοηθήσει για άλλη μία φορά την Αθήνα (όπως και το Δουβλίνο), αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι θα πράξει την επόμενη φορά. Γεγονός είναι ότι η Γερμανία πήρε αυτό που διεκδικούσε, την αναγνώριση του ηγετικού της ρόλου στην Ευρώπη. Γεγονός είναι επίσης ότι τέθηκαν αυστηροί όροι για την βοήθεια που χορηγήθηκε. Η Ελλάδα καλείται να κάνει πολλά πράγματα σε ελάχιστο χρόνο κι αυτό δεν μπορεί να γίνει δίχως σκληρή δουλειά. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει άλλη φορά που η Ευρώπη θα είναι τόσο γενναιόδωρη στο μέλλον. Εξάλλου, αυτό που ήθελαν οι Γερμανοί το έχουν πάρει και δύσκολα θα μπορέσει κανείς να τους το πάρει πίσω...
Τώρα λοιπόν το θέμα αγάπης η φόβου ξαφνικά πάει στο παρασκήνιο. Στο προσκήνιο έρχεται μια συναλλαγή, που είναι και το πραγματικό γεγονός που συνέβη στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Η Ελλάδα αποδέχτηκε το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, δεσμεύτηκε σε πιο αυστηρούς όρους και υποσχέθηκε να κάνει, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, πολλά πράγματα σε ελάχιστο χρόνο όπως και δεσμεύτηκε να θυμίσω να πουλήσει - αξιοποιήσει 50 δις κρατικής περιουσίας Το περίεργο όμως δεν είναι αυτό. Το περίεργο είναι ο χαρακτηρισμός της συναλλαγής ως γενναιοδωρίας. Είναι προφανώς περίεργο να μην ξέρουμε αν μας αγαπάει η αν φοβάται τις συνέπειες, να μην ξέρουμε επίσης όλες τις πτυχές της συναλλαγής, αλλά να μπορούμε να την κρίνουμε και να την χαρακτηρίσουμε ως γενναιόδωρη.
Εάν μας φοβάται, σημαίνει ότι οι πιθανές συνέπειες της κατάρρευσης μας είναι μάλλον μεγαλύτερες από τις παραχωρήσεις της. Εάν πάλι μας αγαπάει, αυτό θα έγινε πρόσφατα γιατί και το προηγούμενο δάνειο από την Γερμανία σχεδιάστηκε. Για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα, ο αρθρογράφος επικαλείται και το γεγονός ότι οι Γερμανοί πήραν αυτό που ήθελαν και δύσκολα μπορεί να τους το πάρει κανείς πίσω. Τι να είναι αυτό που πήραν και πόσο σημαντικό μπορεί να είναι και αν είναι τόσο σημαντικό, πόσο επηρεάζει τον χαρακτηρισμό της γενναιοδωρίας?
Επειδή όλα τα πράγματα κάποια στιγμή θα μπουν σε μια σειρά καλό θα είναι, προτείνω εγώ, να παραδειγματιστούμε από τους Γερμανούς. Όταν το κάνουμε αυτό θα διαπιστώσουμε τα ακόλουθα
Α) οι Γερμανοί, και πολύ σωστά κατά την γνώμη μου, μπορεί να αγαπάνε - συμπαθούν κάποιον η να τον μισούν, αλλά κύρια φροντίζουν ΤΑ ΣΥΜΦΈΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ.
Β) τα συμφέροντα τους τα ορίζουν με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες. Έτσι ενώ μπορεί να μην μας συμπαθούν καθόλου για αυτά που τους έχουμε κάνει, ξέρουνε ότι η συμπάθεια και ή αντιπάθεια δεν βγάζουν πουθενά,
Γ) Για αυτό και φροντίζουν να βγάλουν το μέγιστο δυνατό ακόμα και από αυτό το worst case scenario. Δηλαδή φροντίζουν να ξεπεράσουν ένα πρόβλημα που έγινε και δεν μπορούν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να το αλλάξουν, ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ότι έχουν κάτι να κερδίσουν (έστω από τα χαμένα) από κάθε πιθανή έκβαση
Δ) Έτσι, μετά το μνημόνιο που διασφαλίσανε τόσο ενυπόθηκη κάλυψη για τα χρήματα τα οποία και μέρος τους πήγανε στην κάλυψη δικών τους επισφαλειών, όσο και και χρόνο΄ετσι ώστε το τραπεζικό τους σύστημα μπορεί να απορροφήσει χωρίς περαιτέρω συνέπειες εάν αυτό κριθεί αναγκαίο στο μέλλον , τώρα εξασφαλίζουν και την πιθανότητα περαιτέρω κερδών. Εάν η ελληνική οικονομία αποτύχει, θα γίνει σε μια πιο βολική στιγμή για το τραπεζικό σύστημα και αφού επιλέξουν τα ασημικά. Εάν η ελληνική οικονομία τα καταφέρει, τότε έχουμε jack pot.
Εμείς από την πλευρά μας, δεν παρακολουθούμε το παράδειγμα των Γερμανών.
Α) ακροβατούμε μεταξύ μιας περίεργης ηθικής η οποία αδυνατεί να συμπλεύσει με το συμφέρον μας. Το οποίον συμφέρον μας επισημαίνεται από περίπου όλους τους αναλυτές των αγορών, αλλά μάλλον μας βρίσκει σε αυτή τη λάθος στιγμή της ημέρας που θεωρούμαι τις αγορές κακές. Από την άλλη, οι επισημάνσεις των ίδιων αναλυτών για το δημόσιο τομέα και τις αποκρατικοποιήσεις έρχονται σε εκείνη την στιγμή της ημέρας που θεωρούμαι τις αγορές καλές.
Στην περίεργη αυτή ηθική, η αναγνώριση των λαθών μας αποτελεί ατράνταχτο επιχείρημα για την υποστήριξη του μνημονίου ενώ λάθη των άλλων (ανήθικα η ηθικά, καλοπροαίρετα η κακοπροαίρετα) δεν αποτελούν επιχείρημα για οποιονδήποτε και αναγνωρίζονται μόνο ως κοινωνικό στίγμα αριστερού, κρατικοδίαιτου λαμόγιου, νεοέλληνα κλπ κλπ
Β) αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα (χρέος) και όταν το κάνουμε λέμε ότι τώρα δεν είναι η ώρα να το συζητήσουμε,
Γ) εάν επιτύχουμε θα πρέπει να ξεπληρώσουμε ένα χρέος το οποίο και λέμε από τώρα ότι δεν θα μπορούμε έτσι και αλλιώς να το κάνουμε, ελπίζοντας σε μια μελλοντική αναδιάρθρωση. Οι Γερμανοί από την άλλη δεν στηρίζονται σε μελλοντολογίες. Παίρνουν τώρα ότι και όπως θέλουν και αφήνουν το μέλλον να διαμορφωθεί . Η αναδιοργάνωση, η οποία τώρα με τα οικονομικά μας σε κακό χάλι δεν έρχεται και δεν γίνετε αν και προτείνετε από όλους τους αναλυτές που ομιλούν την Αγγλική, αλλά με ένα περίεργο τρόπο θα έρθει αργότερα όταν το έλλειμμα μας θα είναι μειωμένο, και η εικόνα μας καλύτερη.
Δ) εάν αποτύχουμε θα έχουμε φροντίσει να εκποιήσουμε και τα ασημικά μας , δηλαδή ένα από τα ελάχιστα πράγματα που θα προσέφεραν μια αχτίδα φωτός.
Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα μας. Οι Γερμανοί δεν ελπίζουν. Δουλεύουν, εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις και ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ. Σε μια σκληρά ρεαλιστική βάση.
Εμείς πάλι, δεν δουλεύουμε, ελπίζουμε και ΔΕΝ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΜΕ.
Όποιος έχει χρόνο, ας διαβάσει και το σημερινό άρθρο του κ. Καισάριου. Θάνατος από επιμήκυνση. Όποιος έχει περισσότερο χρόνο ας διαβάσει και Το Σύμφωνο φέρνει νέες ανατροπές σε μισθούς, εργασιακά, ασφαλιστικό, το Σκληρό παζάρι για εισπρακτικά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις και χρέος , και Συρρίκνωση 4,5% του πραγματικού ΑΕΠ το 2010 για να καταλάβει περίπου τι γίνεται.
Στο μεσοδιάστημα, εγώ θα παρακαλούσα τον κ. Μαυρίδη να αρθρογραφήσει μια φορά στον www.capital.gr πάνω σε τρία θεωρητικά ζητήματα.
Α) Ποιο θα ήταν το μνημόνιο το οποίο εκείνος θα πίστευε ότι ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι αποδεκτό από την Ελληνική κυβέρνηση, αν αυτό υπάρχει.
Β) Εάν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα δεν πτωχεύει αλλά δεν της κάνουν και αναδιάρθρωση χρέους ( θα έλεγα κάνει αναδιάρθρωση χρέους αλλά φοβάμαι ότι προκαλώ), θα θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει πράξει ορθά μέχρι σήμερα ?
Γ) Εάν η Ελλάδα τελικά πτωχεύσει, θα άλλαζε επίσης κάτι?
Οι λόγοι που φτάσαμε έως εδώ σαν χώρα, θα ήταν εμφανείς ακόμα και σε ένα Αρειανό που θα προσγειωνόταν στον πλανήτη Γη και δεν θα είχε ιδέα από αυτά που είχαν προηγηθεί αλλά απλά θα παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα τον τελευταίο χρόνο.
Και προτού μειώσουμε το Δημόσιο (όπως και θα πρέπει να κάνουμε), να μάθουμε να μην ζούμε με δανεικά και με λαμογιές ( όπως θα πρέπει να κάνουμε), να σεβόμαστε το κράτος και τους φόρους ( (όπως θα πρέπει να κάνουμε) θα πρέπει να διορθώσουμε το περιβάλλον που μας έφερε μέχρι εδώ.
Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς δράκους ( αγορές, οίκοι αξιολόγησης, Γερμανοί κ.α) αλλά και χωρίς παραμύθια με σταχτοπούτες και αγγέλους. Αλλά κυρίως θα πρέπει να μάθουμε ότι τα συμφέροντα σου τα διασφαλίζεις μόνος σου (όπως κάνουν οι Γερμανοί) και δεν περιμένεις να στα διασφαλίσουν άλλοι. Οι οποίοι Γερμανοί το κάνουν όπως πρέπει σε αντίθεση με εμάς που στον φόβο να το κάνουμε όπως πρέπει, δεν το κάνουμε καθόλου.
Και επειδή κ. Μαυρίδη είστε άνθρωπος της αγοράς, ξέρετε τι μέλλον περιμένει από την αγορά αυτούς που δεν ξέρουν να διασφαλίζουν τα συμφέροντα τους. Ελπίζω να πιάσουμε το Τζόκερ και όλα να πάνε όπως ελπίζετε. Αλλά δυστυχώς οι πιθανότητες να πιάσεις το Τζόκερ είναι μικρές όπως ξέρετε.
Ας κάνουμε λοιπόν την επανάσταση μας όπως προτείνει και ο κ. Στούπας ( Ώρα για επανάσταση, όχι για πανηγυρισμούς...) στο σημερινό του άρθρο. Να θυμόμαστε όμως ότι αυτοί που κάνανε επαναστάσεις πριν από εμάς, τις κάνανε για να εξασφαλίσουν κάτι το οποίο και θα κρινόταν από την επιτυχή έκβαση της επανάστασης και μόνο. Εμείς ακόμα και να πετύχουμε την επανάσταση θα εξαρτόμαστε από την αγάπη των άλλων και τα συμφέροντα τους τη συγκεκριμένη στιγμή.
Και αυτό, όπως και να το δεις, είναι ένα παράξενο διακύβευμα για μία επανάσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου