Δεν θυμάμαι πότε ήταν τα Ίμια. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν το έχουμε ξανακούσει αυτό και σε άλλη περίπτωση αλλά κάτι γυρνάει στο κεφάλι μου και μου λέει ότι το έχουμε ξανακούσει. Καταραμένα γηρατειά. Δεν πειράζει. Αλλά σήμερα, μέρα που είναι, δεν χρειάζεται να κουράζω το κεφάλι μου με τέτοια πράγματα. Σήμερα πρέπει να χειροκροτήσω την Γερμανία για να είμαι και στη σωστή γραμμή με τον πρωθυπουργό μας, που ανέφερε ότι ήρθε η ώρα να ευχαριστήσουμε και τους Γερμανούς, την γερμανική κυβέρνηση και τους πολίτες της. Προσπαθώ οικτρά να τοποθετηθώ από τη μεριά της δημιουργικής σκληρά εργαζόμενης ηθικής μεσαίας τάξης αλλά ως άνθρωπος παρασύρομαι όλο και περισσότερο στον βούρκο του νεοέλληνα, κρατικοδίαιτου, λαμόγιου και ανήθικου νεοέλληνα.
Λίγο νωρίτερα ο υπουργός οικονομικών μας συναντήθηκε με τον ομόλογο του της Γερμανίας. Η εκπληκτική είδηση ( αν κάτι πρέπει να θεωρείται εκπληκτικό από αυτά που γίνονται) ‘ηταν ότι από τη συζήτηση δεν κατάφερε να βγάλει συμπέρασμα για το τι πρόκειται να προταθεί στην σύνοδο κορυφής του Μαρτίου για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους . Φαντάζομαι ότι ο υπουργός μας θεώρησε περιττή και αποπροσανατολιστική μια τέτοια συζήτηση. Και πολύ σωστά ο Γερμανός ομόλογος του δεν του άφησε περιθώρια για πολλά- πολλά. Άσε που είναι και αγένεια να ρωτάς και να μπλέκεσαι σε πράγματα που δεν σε αφορούν. Και με τη γνωστή νεοελληνική αναίδεια να υποθέσεις ότι σε αφορούν, δεν πρέπει να ρωτήσεις γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα. Γιατί μπορεί σωστά να μην ανεχόμαστε τις υποδείξεις της τρόικας και να στέλνουμε διαβήματα αλλά μην το παρατραβήξουμε κιόλας. Θα μας πει ο άνθρωπος όταν θα έρθει η ώρα. Μην γινόμαστε και κουραστικοί.
Λίγο νωρίτερα από το αμέσως προηγούμενο λίγο νωρίτερα, και πιο συγκεκριμένα χθες το βράδυ, παρακολουθούσα μια συζήτηση σε ένα τηλεοπτικό σταθμό με καλεσμένους από διάφορα κόμματα. Την κυβέρνηση εκπροσωπούσε ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χρυσοχοιδης και σε κάποια στιγμή η συζήτηση πήγε σε διαβολικά, αναχρονιστικά και αντεθνικά θέματα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά πήγε στο θέμα της αναδιάρθρωσης, αναδιοργάνωσης, αναδιάταξης , αναπροσαρμογής, αναθεώρησης, ανακίνησις, ανακαίνισηςτου χρέους. Ευτυχώς που το ελληνικό λεξιλόγιο είναι πλούσιο και υπάρχουν όλες αυτές οι λέξεις με πρόθεμα το «ανα» που μπορούμε να σκεφτούμε. Ετσι δεν χρησιμοποιηθηκε ο όρος της επιμήκυνσης που τόσο αργά το βράδυ, και αν είσαι άντρας, δεν θέλει και πολύ το μυαλό σου, να πάει σε άλλα πράγματα, τα οποία εκ πρώτης όψεως είναι άσχετα με την κουβέντα.Τέλος πάντων παρασύρθηκα πάλι.Το εκπληκτικό ήταν η απάντηση που πήρε ο συντονιστής της συζήτησης όταν έθεσε το θέμα. Σας μεταφέρω το νόημα των όσων είπε ο υπουργός μας "Σας παρακαλώ πάρα πολύ, δεν είναι στο συμφέρον της χώρας να συζητήσει το όλο θέμα και οποιαδήποτε κουβέντα από την μεριά της Ελλάδας θα ήταν αντίθετη με τα συμφέροντα μας. Υπάρχουν αυτοί που το συζητάνε και που ξέρουν τι είναι το καλύτερο".
Λίγο νωρίτερα από το προηγούμενο λίγο νωρίτερα που ήταν λίγο νωρίτερα από το αμέσως προηγούμενο, έβλεπα το δελτίο ειδήσεων στον ίδιο σταθμό. Εκεί, ο παρουσιαστής του δελτίου ειδήσεων ρώταγε ( ο ακατονόμαστος, ανήθικος και νεοέλληνας) έναν από τους μόνιμους σχολιαστές του δελτίου και υπεύθυνου του οικονομικού ρεπορτάζ γιατί δεν θέτουμε τους όρους μας και γιατί δεν κάνουμε διαπραγμάτευση. Όχι σκληρή αλλά κάποιας μορφής διαπραγμάτευση. Ο σχολιαστής, φανατικός υποστηρικτής του μνημονίου, έγινε «τουρκος» και απάντησε αποστομωτικά ότι αφού υπογράψαμε το μνημόνιο δεν μπορούμε να ομιλούμε. Και αφού ο παρουσιαστής του υπενθύμισε ότι αυτός είναι φανατικός υποστηρικτής με το επιχείρημα της μοναδικής και σωστής λύσης , ο σχολιαστής απάντησε ότι το ένα είναι άσχετο με το άλλο. Και εκεί κάπου , ο παρουσιαστής έγινε εκείνος «τουρκος» , παρά το γεγονός ότι από την μακροετή θητεία του στην Ελληνική τηλεόραση δεν έχει τη φήμη του ανθρώπου που ξεφεύγει εύκολα από τα όρια.
Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε γιατί τα περιγράφω όλα αυτά. Γιατί νομίζω ότι αποτελούν σαφή δείγματα για το ποιοι είμαστε και για το που πηγαίνουμε. Και γιατί αυτό έχει λίγο να κάνει με το χρέος, όσο σημαντικό και μεγάλο και αν είναι. Έχει να κάνει με μια αντιμετώπιση του ζητήματος που είναι μάλλον παιδική από την μεριά μας, μια προσέγγιση που επιτρέπει σε άλλους να αποφασίζουν για εμάς και σε μια κατάσταση που είναι τόσο άρρωστη στη σύλληψη της που δεν πρόκειται να οδηγήσει σε καλό. Και δεν εννοώ το οικονομικό καλό αλλά το κοινωνικό καλό γιατί σε λίγο καιρό θα περιμένουμε από το ΠΑΜΕ να κάνει πλατεία Ταχιρ το Σύνταγμα μπας και κάποιος βάλει κάποιο φρένο. Και τότε θα έχουμε πιάσει πάτο αν δεν έχουμε πιάσει ήδη.
Πραγματικά δεν έχω τίποτα με τους Γερμανούς. Ούτε είμαι έτοιμος να τους καταλογίσω όλα τα προβλήματα μας για να αισθανθώ καλύτερα. Άλλωστε είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα πάντα οι άλλοι φταίνε. Η κριτική μου πάντα βασιζόταν στην δικιά μου αφελή και ηλίθια αντίληψη για την κατάσταση . Μια αντίληψη που στον πυρήνα της είναι απλή. Μεγάλο μέρος του προβλήματος είναι αναμφισβήτητα η γνωστή δικιά μας επιπολαιότητα. Αλλά μέρος του προβλήματος είναι και η αντιμετώπιση του ζητήματος από την Γερμανία, ενός απαράδεκτου μνημονίου και μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής. Ένας γνωστός αρθρογράφος ανέφερε ότι η Ελλάδα έχει φτάσει και άλλες φορές στην ιστορία της με μεγάλα επίπεδα χρέους. Ανέφερε συγκεκριμένα ότι το 1993 είχαμε φτάσει το 111% του ΑΕΠ. Θυμάστε να έγινε τίποτα?
Αλλά κάποιος μπορεί να πει άλλες εποχες τότε και ότι τη γλυτώσαμε για μια φορά στο παρελθόν δεν σημαίνει ότι θα τη γλιτώνουμε για πάντα. Σωστό και λογικό. Αλλά είναι ένα γεγονός, δυσάρεστο και δυσκολο, το να είσαι σε αυτή τη κατάσταση και άλλο να αποδέχεσαι ότι τα πράγματα θα γίνονται και θα αποφασίζονται χωρίς την παρουσία σου. Ακόμα και να νιώθεις ότι είσαι σε δυσμενή θέση πρέπει να κάνεις σαφές ποιο είναι το περίγραμμα των θέσεων σου. Μέχρι ποιου σημείου θα αποδεχτείς την καλοπροαίρετη βοήθεια των εταίρων σου? Και τι τέλος πάντων έχεις να κερδίσεις από το να αποδέχεσαι με τόσο ηχηρό και εξευτελιστικό τρόπο τα πάντα.
Η κρίσιμη ερώτηση στην Ελλάδα δεν είναι το τι θα γίνει. Για αυτούς που καταλαβαίνουν από πολιτικά παιχνίδια και power games , το τι θα γίνει είναι δεδομένο. Η κρίσιμη ερώτηση είναι να μπορέσει να περιγράψει κάποιος ποια θα ήταν η μη αποδεκτή λύση για την Ελλάδα. Και αφού καταφέρει κάποιος να την περιγράψει τότε να την συγκρίνει με την πτώχευση ή την παύση πληρωμών. Όταν ακούσετε κάποιος να περιγράφει την μη αποδεκτή λύση μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι. Σημαίνει ότι κάποιοι έχουν αναλύσει την κατάσταση, έχουν συγκρίνει καταστάσεις και έχουν φτάσει σε ένα συμπέρασμα. Το κακό είναι ότι τώρα ξέρουμε ποια είναι η μη αποδεκτή θέση της Γερμανίας ενώ δεν ξέρουμε την Ελληνική και αμφιβάλλουμε αν υπάρχει.
Και αν μου βρείτε έστω και μια περίπτωση που τα πράγματα έχουν πάει πολύ καλά για ανθρώπους χωρίς ατζέντα, τότε ενημερώστε με και εμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου