Τελικά τα αποτελέσματα της πιστωτικής επέκτασης και των αμφιλεγόμενων επιλογών στην διαχείριση του δημοσίου χρήματος που χαρακτήρισε τις δύο προηγούμενες δεκαετίες , δεν έχει αφήσει τίποτα ανεπηρέαστο. Στο παρελθόν το κολέγιο κόστιζε περισσότερο σε χρόνο από ό, τι σε χρήμα και είχε αξία. Σήμερα κοστίζει περισσότερο σε χρήμα , το ίδιο περίπου σε χρόνο, μάλλον λιγότερο σε αξία, και πολύ περισσότερο σε άγχος. Παρακαλώ πολύ διαβάστε προσεκτικά μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με το σπουδαστικό χρέος στην Αμερική
1. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία , το συνολικό χρέος των σπουδαστών ανέρχεται στα 880 δισεκατομμύρια δολάρια και υπερβαίνει κατά πολύ τα 796 δισεκατομμυρίων δολάρια που αφορούν ιδιωτικά ανακυκλωμένα χρέη ( περιλαμβάνει το χρέος πιστωτικών καρτών). Πολλά τμήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι τώρα σε μια φούσκα παρόμοια με την αγορά στέγης.
2. Από το συνολικό ανεξόφλητο χρέος το μεγαλύτερο κονδύλι είναι ομοσπονδιακό. Η κυβέρνηση υποστηρίζει 665 δισεκατομμύρια δολάρια του συνόλου των σπουδαστικών δανείων.
3. Σύμφωνα με τη FinAid.org, μια ιστοσελίδα που ασχολείται με την οικονομική ενίσχυση φοιτητών, το χρέος των σπουδαστών αυξάνεται με τον ανησυχητικό ρυθμό των $ 2,853.88 ανά δευτερόλεπτο η 171.180 δολάρια ανά λεπτό η 89.972.208.000 ανά έτος.. Με τον τρέχοντα ρυθμό, το χρέος θα φτάσει το 1 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2012.
Στην Αμερική, αλλά και σε άλλες χώρες, μεγάλο μέρος των ιδιωτικών ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν δει πολύ μεγάλες αυξήσεις στα δίδακτρα και τις πρόσθετες αμοιβές που χρεώνουν τους σπουδαστές. Εκμεταλλευόμενα τόσο τα δομικά προβλήματα της δημόσια εκπαίδευσης, τα ισχυρότερα αντανακλαστικά τους στις σύγχρονες ανάγκες εκπαίδευσης και εργασίας, την δυνατότητα τους να επενδύσουν σε μια παγκόσμια δεξαμενή φοιτητών αλλά και τις ισχυρότερους δεσμούς τους με την αγορά, κατάφεραν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον όλων και περισσότερων σπουδαστών. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, και με την «βοήθεια» των διάφορων κρατικών ενισχύσεων, τα δίδακτρα φτάνουν σε υψηλά επίπεδα σε μια εποχή που στην Αμερική η ανεργία σε απόφοιτους πανεπιστημίου είναι σε ιστορικά υψηλά και τα νοικοκυριά με μέσα και χαμηλά εισοδήματα βρίσκονται ολοένα και σε δυσχερέστερη οικονομική κατάσταση.
Η οικογενειακή ενίσχυση δεν είναι ικανή για να καλύψει το κόστος με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι σπουδαστές που θέλουν να παρακολουθήσουν το κολέγιο και έτσι αυτή η τραπεζική ενίσχυση έρχεται από από τα τραπεζικά ιδρύματα .Το το εντυπωσιακό ποσό που απαιτείται για την κάλυψη των διδάκτρων φέρνει πολλούς σπουδαστές σε οικονομική απόγνωση, ακόμη και πριν λάβουν, όταν καταφέρουν να λάβουν, το πρώτο μηνιάτικο τους. Το μέσο χρέος ενός φοιτητή κατά την αποφοίτηση του κινείται στα επίπεδα των 40 χιλιάδων δολαρίων ακόμα και μετά την λήψη των διάφορων κρατικών ενισχύσεων και αυτό το ποσό μπορεί να είναι εντυπωτικά μεγαλύτερο όταν επιλέγεις πανεπιστήμια με μεγαλύτερη αναγνώριση.
Στην σημερινή Αμερική, που όλες οι μορφές δανείων στην οικονομία έχουν έρθει στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος, προσπαθώντας να κατανοήσουν τα αιτία του προβλήματος, έχουν φέρει στο προσκήνιο το θέμα των κρατικών ενισχύσεων. Η επιχειρηματολογία βασίζεται στο γεγονός ότι αυτές οι κρατικές ενισχύσεις είναι αυτές που ουσιαστικά επιτρέπουν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια να αυξάνουν αλόγιστα το κόστος φοίτησης, δημιουργώντας μια νέα φούσκα και αδιαφορώντας η παραβλέποντας τη πραγματική δυνατότητα των σπουδαστών και των οικογενειών τους να ανταποκριθούν στο κόστος,
Το υπέρογκο κόστος, μαζί με την αποδυναμωμένη αγορά εργασίας, δημιουργεί συνθήκες για μια νέα πιστωτική με παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά της κτίσης των subprime δανείων. Ο Steeve Eisman, ένας διάσημος hedge fund manager που κέρδισε την αναγνώριση (και τεράστια κέρδη φυσικά) από τα στοιχήματα του εναντίον των περίφημων πλέον subprime δανείων, αποδίδει το φαινόμενο στις κυβερνητικές επιλογές που απογύμνωσαν τους κανονισμούς και αύξησε την πρόσβαση ιδιωτικού τομέα στα δημόσια ταμεία. "Η κυβέρνηση, οι φοιτητές, καθώς και ο φορολογούμενος φέρει το σύνολο των κινδύνων ενώ η βιομηχανία των ιδιωτικών κολεγίων παίρνει όλα τα κέρδη». Και προσθέτει ότι μια άλλη ομοιότητα μεταξύ των subprime δανείων και της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι ότι και οι δύο ωθούν τους Αμερικανούς μέσου και χαμηλού εισοδήματος σε κάτι που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά.
Σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο, με το θέμα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων να βρίσκετε στην ημερήσια διάταξη των οικονομολόγων και με τις πολιτείες να βρίσκονται σε κατάσταση δημοσιονομικού συναγερμού, οι αποφάσεις για την δραστική μείωση των κονδυλίων και των προσφερόμενων υπηρεσιών στην δημόσια εκπαίδευση όλων των βαθμίδων είναι στο προσκήνιο. Ενώ λοιπόν στην σύλληψη της η χρηματοδοτική ενίσχυση έχει ως στόχο να βοηθήσουν αυτούς που έχουν περισσότερο ανάγκη, σε αυτό το περιβάλλον, το να επενδύεις κρατικό χρήμα στην ιδιωτική εκπαίδευση ενώ την ίδια στιγμή μειώνεις την επένδυση σου στη δημόσια εκπαίδευση είναι ένα γεγονός που αρχίζει να απασχολεί την αμερικάνικη κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου