Αντε πάλι από την αρχή…………..

Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που καταντάνε βαρετά. Αφου περάσαμε δύο μήνες σε μία κατάσταση ευφορίας για την πιθανή αναδιοργάνωση του χρέους και τις θετικές προοπτικές της , ξεκινήσαμε πάλι τα άρθρα και την ανάλυση σχετικά με το τι σημαίνει η πρόσφατη πρόταση της γερμανίας και της Γαλλίας και το κατά πόσο επηρεάζει την πιθανή αναδιάρθρωση. Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από τα κύριο θέμα στο http://www.capital.gr/ (Αλλάζει και πάλι το σχέδιο για το ελληνικό χρέος) του Γιαννη Αγγελή

Οι αγορές αρχίζουν να κάνουν τους λογαριασμούς τους ενσωματώνοντας το ενδεχόμενο μιας μη ικανοποιητικής λύσης από τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου. Η αναδίπλωση έρχεται σε δύο σημεία αιχμής, την ενίσχυση του Ταμείου δάσωσης (EFSF) και τους αυστηρούς όρους που η Γερμανία ζητά να ενσωματωθούν για χρέος και ελλείμματα στα συντάγματα των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.

Χθες σε κλειστή συνάντηση του Κλάους Ρέγκλιγκ του προέδρου του Ταμείου διάσωσης με αρμόδια επιτροπή Γερμανών βουλευτών τους δήλωσε ότι το EFSF για να ενισχυθεί από πλευράς κεφαλαιακής παρέμβασης θα χρειασθεί οι οικονομίες που διαθέτουν αξιολόγηση "ΑΑΑ" μεταξύ των οποίων η Γερμανία, να αυξήσουν τις εγγυήσεις που έχουν δώσει στο Ταμείο γιατί οι υπόλοιπες χώρες (μεταξύ των οποίων η Ιταλία και η Ισπανία) δεν είναι σε θέση να αυξήσουν τα κεφάλαια που έχουν εισφέρει σ΄ αυτό.

Παράλληλα παραδέχθηκε ότι το Ταμείο φαίνεται μάλλον αδύνατο να αναλάβει τον ρόλο της ΕΚΤ και να βγεί στην αγορά κρατικών ομολόγων...

Φυσικά και η λύση μπορεί να είναι μη ικανοποιητική. Και φυσικά η Πορτογαλλία θα μπεί στον μηχανισμό στήριξης όπως ακόμα φυσικότερα είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενεργοποιηθεί το EFSF για την αγορά ομολόγων. Φυσικά και η Ελλάδα και η Πορτογαλία πρέπει να να βγουν από το Ευρώ (Rogoff: Δεκαπενταετή αποβολή από το ευρώ για Ελλάδα και Πορτογαλία) να συζητήσουμε τη συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών, να αποφασίσει το δικαστήριο της Γερμανίας αν είναι συνταγματική η συμμετοχή της Γερμανίας, να συμφωνήσει η γερμανική αντιπολίτευση, να αλλάξει το κλίμα στους Γερμανούς πολίτες, να δούμε αν μπορεί και αν θέλει η Γερμανία να φύγει από το ευρώ, αν πρέπι να αυξηθεί η περίοδος αποπληρωμής, αν και ποσο πρέπει να μειωθεί το επιτόκιο και γενικότερα από ότι εχουν την άνεση να σκεφτούν οι Γερμανοι με αυτά που βλέπουν γύρω τους .

Αυτά θα διαβάζουμε και θα συμβαίνουν μέχρι την επόμενη Σύνοδο κορυφής γιατι αυτό απαιτεί η Γερμανία για να περάσει τις θέσεις της. Και το κάνει με μηδενικό ρίσκο αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις. Αυτό το παιχνίδι της αναποφασιστικότητας και των όρων είναι ένα παιχνίδι χιλιοπαιγμένο (Μια σύνοδος κορυφής , οι γερμανοί, οι έλληνες και το ζήτημα των κορμοράνων του Βοτανικού) κατά την διάρκεια της κρίσης και θα το δούμε να εκτυλίσεται όσο καιρό οι υπόλοιποι, μεταξύ αυτών και εμείς, τους αφήνουμε να παίζουν ένα παιχνίδι που έχει καταντήσει αστείο και επικίνδυνο. Οι μοναδικοί που δεν έχουν ακολουθήσει αυτό το παιχνίδι είναι οι κακές αγορές, όπως εμείς τις αποκαλούμε, οι οποίες τους ανάγκασαν από την ρητορική εσωτερικής κατανάλωσης που ακολουθούσαν μέχρι τον Αύγουστο να ξεπεράσουν τα υπαρξιακά, συνταγματικά, ευρωπαικά, φιλοσοφικά και οικονομικά τους ζητήματα και να δηλώνουν ότι θα βοηθήσουν και ότι το ευρώ θα παραμείνει ένα και δυνατό.

Και μόλις οι αγορές τους έδωσαν λίγο οξυγόνο και επειδή η ελληνικού τύπου προσέγγιση στα ζητήματα είναι μάλλον δημοφιλής και στην Γερμανία τώρα τελευταία, τα μοναδικά σίγουρα πράγματα είναι ότι και αναδιάρθρωση θα γίνει, και η περίοδος αποπληρωμής θα γίνει πολύ μεγάλη, και μείωση του χρέους θα γίνει και ενίσχυση των ταμείων θα γίνει. Εμείς πιθανότατα θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε την συμπάθεια μας στο δύσμοιρο Γερμανό φορολογούμενο, να υμνούμε τον αλτρουισμό τους και την συναδελφικότητα τους και να ψάχνουμε να βρούμε τι θα πρέπει να ανακαλύψουμε εσωτερικά για να τρομάξουμε την Ελληνική και άλλες κοινωνίες και να την πείσουμε να μην χαλαρώσει και να ακολουθησει το μνημόνιο .

Ένα μνημόνιο που πέρα από τους ιδιοφυείς όρους του σε επίπεδο δανείου, τους οποίους και φυσικά δεν μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε και τους οποίους που σε μία περίοδο 8 μόλις μηνών έχουν αναθεωρήσει οι εμπνευστεύς του, περιέχει κάποιες οικονομικές μεταρυθμίσεις που είναι απαραίτητες, σωστές και αναγκαίες.

 Και τις οποίες θα ξεχάσουμε γρηγορα όταν και όποτε βγούμε από την δύσκολη οικονομική περίοδο για να αποδείξουμε για ακόμα μια φορά ότι η επιπολαιότητα μας δεν είναι τίποτα μπροστά στην ανικανότητα μας να καταλάβουμε και να ξεχωρίσουμε τι είναι τι. 

Οπως γρήγορα και βολικά ξεχνάμε οτι το μνημόνιο ήταν για κάποιους αδιαπραγμάτευτο αφού προφανώς για τους σχολιαστές μας δεν υπήρχε κανένας άλλος τύπος μνημονίου για να διαπραγματευτούμε και αν δεν το υπογράφαμε θα πτωχεύαμε. Και εάν κάποιος αναρωτηθεί γιατί οι ενδιάμεσες λύσεις  για το χρέος που είναι τώρα στο τραπέζι δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή έίναι προφανώς επίπόλαιος και νεοέλληνας.