Στην ελλάδα η κατάσταση δεν είναι μόνο κακή οικονομικά. Είναι κακή σε μια σειρα από θέματα που έχουν να κάνουν με όλους τους τομείς που μπορείτε να φανταστείτε.
Για αυτούς που κατηγορούν το μνημόνιο για όλα τα δεινά, νομίζω ότι αυτή είναι η εύκολη λύση. Το συγκεκριμένο μνημόνιο ήρθε απλά για να επισφραγίσει δεκαετίες λαθών, ανευθυνότητας και επιπολαιότητας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου. Στα πλαίσια αυτά, ναι , το συγκεκριμένο μνημόνιο είναι αντάξιο ης πρόσφατης ιστορίας μας. Καλύτερο επιστέγασμα μιας πορείας εγκληματικών λαθών θα ήταν δύσκολο να φανταστεί ο οποιοσδήποτε.
Στο εσωτερικό της χώρας, η ελληνική κοινωνία και πολιτική σκηνή έχει ανάψει για ακόμα μια φορά. Δυστυχώς και αυτή τη φορά, η συζήτηση είναι ανούσια. Σε μια συζήτηση που πιθανότατα θα γινόταν πιο αποδοτικά και ουσιαστικά με ομιλητή τον κ. Μπαμπινιώτη, βασικό θέμα συζήτησης δεν είναι η πολιτική αλλά ο χαρακτηρισμός της. Πρωταγωνιστές οι λέξεις (εκποίηση, πώληση , αξιοποίηση κλπ)και όχι η ουσία.
Την ίδια στιγμή, η βαθυστόχαστη πολιτική και δημοσιογραφική εξουσία προσπαθούν να πείσουν ότι οι αποφάσεις ςίναι πρώτιστα δικές μας. Απλώς είχαμε ξεχάσει να τις παρουσιάσουμε στο αρχικό μνημόνιο που δεν τις περιείχε ( το οποίο και πηγαίνει σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα με μικρές αποκλίσεις) . Στο εσωτερικό πεδίο, τα δύο μεγάλα κόμματα τσακώνονται για το ποιος δουλεύει για το καλό της χώρας και για το ποιος βοηθάει στο να ξεπεράσουμε την κρίση, ενώ τα συνδικάτα, συντεχνίες ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε, κάνουν την μία απεργία μετά από την άλλη. Για τους υποστηρικτες του μνημονίου όλα αυτά είναι μόνο για τη διατήρηση κεκτημένων, για τους διαφωνούντες με το μνημόνιο για να διατηρήσουν ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής και να αντισταθούν στα ληστρικά, κατά των χαμηλών εισοδημάτων, μετρα που λαμβάνει η κυβέρνηση. Ακόμα να βρεθεί ένας χριστιανός να εξηγήσει ότι πολλά από τα μέτρα είναι σωστά και κάποια άλλα άδικα. Στην σημερινή Ελλάδα είναι πιθανότερο να πάει η θυρα 7 να πανηγυρίσει τίτλο του Παναθηναικού στο Ολυμπιακό Στάδιο παρά να βρείς έστω και μία αράδα γραμμένη αντικειμενικά και να βρεθεί μια συναίνεση για το συμφέρον μας. Ειμαστε υπέρ ή κατά του μνημονίου, υπέρ η κατά της ελεύθερης αγοράς, υπέρ και κατά των ιδιωτικοποιήσεων με τον ίδιο τρόπο που είμαστε Ολυμπιακοι η παναθηναικοί. Απόλυτα και μηδενιστικά για τους άλλους.
Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη υπάρχει ένα σύμφωνο ανταγωνιστικότητας στο τραπέζι για το οποίο είναι ζήτημα αν θα βρείς δύο κριτικά άρθρα στον ελληνικό τύπο. Υπάρχει μια πολιτική σχετικά με την ευρωπαική κρίση χρέους την οποία ελάχιστοι εξετάζουν κριτικά στο εσωτερικό της χώρας την ίδια στιγμή που γνωστά μάλλον «αριστερά» ευρωπαικά έντυπα ( Economist, Financial Times ) την σχολιάζουν και την κριτικάρουν. Στη Ιρλανδία όλα περίπου τα κόμματα φαίνεται να έφτασαν σε μια συμφωνία να απαιτήσουν την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του δανείου τη ίδια στιγμή που εμείς συνεχίζουμε νε τρωγόμαστε μεταξύ μας . Στην Πορτογαλία, ο Υπουργός οικονομικών έχει να αντιμετωπίσει τις διαδηλώσεις στο εσωτερικό, τα υπαρξιακά και άλλα διλλήματα της Γερμανίας και τον φόβο του ότι η πορτογαλία θα μπεί στην αγκαλιά του μηχανισμού στήριξής. Αλλά βρίσκει τρόπο να τα χώνει όπου και όποτε μπορεί. Δεν νομίζω ότι έχει ξαναυπάρξει μηχανισμός στήριξης στον οποίο οι δανειζόμενοι να μην θέλουν να μπούν και οι δανειστές να κάνουν ότι μπορούν για να προσελκύσουν νέα μέλη. Είναι να τρελλαίνονται οι Γερμανοί φορολογούμενοι.
Στην ευρώπη υπάρχει και προβληματισμός για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Η συρρίκνωση της οικονομίας κατά 6,6 % το τελευταίο τρίμηνο ανησύχησε και τρόμαξε. Προφανώς ανέμεναν κάτι διαφορετικό με βάση τα οικονομικά μέτρα που προηγήθηκαν. Επίσης τρόμαξαν και ξανασκέφτηκαν το επίπεδο χρέους. Και επειδή ανησυχούν θέλουν και νέα μετρα λιτότητας παρά το γεγονός ότι οι στόχοι του μνημονίου (που ήταν η λύση) έχουν επιτευχθεί και παρα το γεγονός ότι γνωστοί αριστεριστές και κρατικοδίαιτα λαμόγια φωνάζαμε ότι πως είναι δυνατόν ένα μνημόνιο να έχει σαν στόχο επίπεδα ελλέιματος της τάξης του 150% το 2014-2015. Δημοσιονομικά και η παλαιά ελλάδα θα το κατάφερνε αυτό χωρίς την βοήθεια του μνημονίου. Ευκολα μάλιστα και με καλύτερα επίπεδα χρέους.
Και έτσι βλέπουμε αποσπασματικά αυτό που είναι μπροστά μας αδυνατώντας να ξεκινήσουμε από το παρελθόν για να αναλύσουμε όσο μπορούμε το μέλλον. Και συνεχίζουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάναμε τα τελευταία χρόνια για να σπάσουμε τα μούτρα μας. Και για να περιμένουμε μια μείωση του χρέους, που δεν τη θέλαμε, δεν την συζητάγαμε, θεωρούσαμε εχθρούς και κερδοσκόπους αυτούς που μας τις πρότειναν, αλλά που μόλις 10 μήνες μετά την υποστηρίζουμε. Για να ξεφύγουμε, χωρίς να το παραδεχόμαστε από την λογική μνημόνιο η χρεωκοπία. Τώρα ξαφνικά έχουμε και άλλες λύσεις. Είδες τι μαθαίνουμε οι άνθρωποι σε 10 μήνες? Και έχουμε φτάσει στο σημείο οι αγορές να πανηγυρίζουν ( για να μην πώ παρακαλάνε) με την πιθανή μείωση του χρέους και να απογοητεύονται όταν οι συνεταίροι μας δεν είναι πρόθυμοι. Οι ίδιες αγορές που αναβάζανε τα spreads κερδοσκοπικά και που θέλαμε να τις πατάξουμε.
Και με αυτά, οι μόνοι χαρούμενοι Ελληνες πρέπει να είναι ο κ. Τσίπρας και η κ. Παπαρήγα. Κρίνοντας από τον τρόπο που παρουσιάζονται τα πράγματα στον Ελληνικό τύπο, δεν νομίζω ότι είχαν ποτε διαννοηθεί ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί αριστεροί στην Ελλάδα και ότι κάποιοι Έλληνες θα μπορούσαν να συμμετέχουν στον «αγώνα» που τόσο πολύ επιδίωκαν. Για τους δεξιούς όλοι αυτοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι, λαμογια, κρατικοδίαιτοι. Και επειδή εγώ δεν είμαι αριστερός, πρέπει να ρωτησω τη γυναίκα μου το βράδυ, τι έχει κάνει τα λεφτα που παίρναμε από το δημόσιο τόσα χρόνια γιατί αφού δεν είμαι αριστερός μάλλον πρέπει να είμαι κρατικοδίαιτος και να τα έχω φάει κάπου .
Τη χάσαμε την μπάλλα πατριώτη………………………….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου