Επιτέλους η αναδιάρθρωση του χρέους έχει μπει στο τραπέζι. Κανεις δεν γνωρίζει αν πρέπει να χαιρόμαστε η να λυπούμαστε για αυτό παρά όταν την δούμε και την αναλύσουμε. Αυτό όμως για το οποίο πρέπει να χαιρόμαστε είναι το γεγονός ότι επιτέλους , το πρόβλημα αντιμετωπίζεται πραγματικα αυτή τη φορά και θα σταματήσουν οι πολιτικοί να την αφορίζουν και να προσποιούνται ότι δεν τη χρειαζόμαστε. Δυστυχώς τη χρειαζόμαστε.
Αυτό όμως για το οποίο θα πρέπει να λυπούμαστε, (και δυστυχώς υπάρχουν και άλλα πολλά) είναι οι αφορισμοί μας ολο αυτό το διάστημα εναντίον αυτών των ανθρώπων που είχαν το θάρρος να υποστηρίξουν αυτή τη λύση ,όχι ως μια από τις πιθανές λύσεις αλλά την μοναδική λύση. Και φυσικά μιλάω για αυτους που εμεις αποκαλούμε κερδοσκόπους, γεράκια, εχθρούς της ευρωπαικής ενωσης , Mr. Doom και εγω δεν ξέρω τι άλλο. Λιγο αυτοκριτική δεν κάνει κακό. Και δεν ομιλώ μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για τους εγχώριους αναλυτές και δημοσιογράφους που προσπάθησαν να συμμετέχουν σε ένα ανούσιο παιχνιδι σιγουριάς και εντυπωσιασμού κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα.
Η αναδιάρθρωση δεν είναι πανάκεια. Είναι αναγκαιο κακό και φυσικά θα μας κοστίσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φαινεται ότι αποτελεί μια αγωνιώδη προσπάθεια να λυθεί ένα πρόβλημα και να φύγει από τα πρωτοσέλιδα, ελληνικά και διεθνή. Και αντιμετωπίζετε με τον ίδιο ανώριμο τρόπο που αντιμετωπίστηκε και το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, όπου οι Ευρωπαίοι φοβόντουσαν το περίφημο contagion -μια οικονομική θεωρία που προσπαθουσε να εξηγήσει ένα συγκκεκριμένο οικονομικό πρόβλημα σαν το νέο ιό της γρίπης. Πάλι καλά που δεν μοιράστηκαν παγκοσμίως και αντισηπτικά σαν και αυτά που δινω στους γιούς μου στο σχολείο για να μην γίνουν case study του πραγματικού contagion.
Ευτυχώς γρήγορα τελείωσαν οι αστειότητες και η κοροιδία. Στις οικονομίες δεν υπάρχει contagion αλλά υπάρχουν πραγματικά προβλήματα που αναδύονται. Για αυτό και αυτά αναδείχθηκαν σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία ,την Ισπανία , το Βέλγιο και την Ιταλία και όχι στην Γερμανία στην Ολλανδία και την Αυστρία. Αν θελήσουμε να εξηγήσουμε αυτό που συνέβει, μάλλον η πικρή αλήθεια είναι ότι η στάση της Ευρωζώνης είναι αυτή που το ανέδειξε. Δεν είναι μόνο η ανασφάλεια για τους χειριμούς και η αναποφασιστικότητα που τρόμαξε τις αγορές αλλά και ο σχεδιασμός των οικονομικών ενεργειών που επακολούθησαν οι οποιες ήταν πέρα από κάθε λογική για να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο χρέος. Εκτος αν κανείς από εσάς, έχει την όρεξη να συζητήσει σοβαρά πως ένα χρέος του 150% αποτελεί καλύτερη προοπτική από το χρέος του 120%.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τελευταίο στάδιο του έργου. Αλλά και αυτό κινδυνεύει να γίνει κακόγουστο αστείο. Πρώτα ψαχουμε να βρούμε αν μπορούμε να κάνουμε αναδιάρθρωση χωρίς τεχνικα να ονομάζεται αναδιάρθρωση. Ετσι σκεφτήκαμε να δώσουμε ένα δάνειο στην Ελλάδα και να αγοράσει εκείνη χρέος με το όποιο discount που θα δίνει η αγορά. Και προς μεγάλη έκπληξη, το συζητάμε πρώτα σε παγκόσμια δημόσια διαβούλευση και αφήνουμε και ένα τρίμηνο μπροστα μέχρι να το ενεργοποιησουμε. Την ίδια στιγμή τα spreads πέφτουν, το οποίο και φυσικά αποτελεί καλό νέο γιατί οι αξιότιμοι αναλυτές είδαν την εμπιστοσύνη που ανακτήθηκε.
Τωρα αν κάποιος αναρωτηθεί αν η πτώση των spreads σε υπό τις δεδομένες συνθήκες είναι θετική για την Ελλάδα προφανώς και είναι άσχετος και βλάκας και καλείται να κανει εγγραφή στο σύλλογο που ίδρυσα και φιλοδοξώ να προεδρεύω. Αν κάποιος υποστηρίξει ότι τα spreads δεν πέφτουν από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας αλλά γιατί φαίνεται να ανακαλείται η μεγιστη χαζομάρα να δοθεί δάνειο με επιτόκιο 5% και περίοδο αποπληρωμής τριών ετών , προφανως πέρα από μέλος του ανωτέρου συλλόγου θα είναι και εχθρός της Ελλάδας. Όπως εχθρός θα είναι επίσης και αυτός που θα υποθέσει ότι αν ανακοινώνεις μια προσπάθεια επαναγορας χρέους με αυτούς τους όρους, το λογικό είναι η «περιφημη» αγορα να προσπαθήσει να μπεί στην διαδικασία διαπραγμάτευσης κατεβάζοντας τα spread έτσι ώστε να μειωθεί και το προσδοκώμενο discount. Και αυτός που πάει λίγο μακρύτερα και θα τολμήσει να σκεφτεί ότι το λογικό θα ηταν να έχει γίνει αυτή η προσπάθεια ήδη από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα δεν τολμω καν να τον χαρακτηρίσω γιατί θα λογοκριθώ.
Αλλα αυτοί δεν είναι τίποτα μπροστα σε μια κατηγορία ανθρώπων που θα σας περιγραψω αμέσως παρακάτω. Αυτοί πιστεύουν ότι η αναδιάρθρωση είναι η μοναδική ρεαλιστική επιλογή αλλα θα επιφέρει ένα ακόμα πλήγμα στην ηδη κλονισμέμη αξιοπιστία της Ελλάδος. Ως τέτοια, το λογικό είναι ότι αφού μπείς στην διαδικασία θα πρέπει το haircut να είναι ικανό να επαναφέρει την Ελλάδα σε μία τουλάχιστον ανεκτή δημοσιονομική θέση που θα μπορούσε να περιγραφεί σε σχέση δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ της τάξης τουλάχιστον του 80%. Αρα μιλάμε για ένα haircut τουλάχιστον 40% και μάλλον κοντύτερα στο 50% αν λάβουμε υπόψιν τις δημοσιονομικές ανάγκες της Ελλάδος για το 2012 και 2013. Και εφόσον είναι περίπου ουτοπία να περιμένουμε ότι οι αγορές θα πάρουν χαμογελαστές την ζημιά τους (μικρή η μεγάλη) και θα επιστρέψουν χαρούμενες να επενδύσουν στην Ελλάδα θα πρεπει να συνυπολογίσουμε ότι τα νέα δάνεια θα απαιτουν, και πολύ λογικά μάλιστα, μεγάλα spreads.
Εμείς όμως τι ακούμε? Ακούμε για 25% haircut σε κάποια δανεια, ενώ αυτά με μεγάλο χρονικό ορίζοντα ωρίμανσης πιθανόν να μείνουν αμετάβλητα. Επίσης φαίνεται ή ακούγεται ότι θα έχουμε διαφορετικά επίπεδα και διαφορετική αντιμετώπιση. Και όπως διαμορφώνεται το spread, η προσπάθεια μας να αγοράσουμε χρέος στην αγορά ομολόγων θα είναι της ιδιας τάξης περίπου.
Θα μπορουσα να σας μιλήσω και για την άλλη επιλογή ,την επιμήκυνση. Πολύ φοβάμαι ότι εκεί θα εντιμετώπιζα τεράστια προβλήματα να κρατήσω την κουβέντα σε ένα σοβαρό επίπεδο. Ο μονος παραλληρισμός που μου επιτρέπεται είναι αυτός με τα διάφορα spam που λαμβάνουμε στο ταχυδρομείο μας με τις υπηρεσίες που προσφέρονται για άλλου είδους «επιμηκύνσεις». Φοβερή ιδέα, αβέβαιη προοπτική, μεγάλο ρίσκο λειτουργικότητας οπότε ασε το καλύτερα. Αλλωστε και στις δύο περιπτωσεις ισχύει ότι με αυτά τα πράγματα δεν παίζεις. Ελπίζω οι Ελληνες πολιτικοί να μην απαντάνε σε αυτά τα spam και ελπίζω το ιδιο να πράξουν και με την δανειακή επιμήκυνση.
Δεν επιθυμώ να μπώ στην κατηγορία των Ελλήνων που περιμένουν να μας σώσουν οι Ευρωπαίοι η να λύσουν τα προβλήματα μας μαγικά. Την ίδια στιγμή δεν επιθυμώ να μπώ στην κατηγορία αυτών που λυπούνται για τη μίζερη τύχη των γερμανών η άλλης εθνικότητας φορολογουμένων. Πιστεύω ότι στο τραπέζι που στήθηκε φαγανε πολλοί αν και κάποιοι προφανώς φάγανε περισσότερα. Εμείς είμαστε αδικαιολόγητοι όχι μόνο ως πολιτική γεσία αλλά και ως λαός. Εμείς ψηφίζαμε, εμείς δεν αχολουμασταν και εμείς είχαμε βολευτεί αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Αλλα , όσο αυστηροί και αν πρέπει να είμαστε στην αυτοκριτική μας, μην ξεχνάμε ότι κάποια αν όχι παρόμοια κριτική πρέπει να ασκηθεί και στους συνεταιρους μας. Αρκετοιί φάγανε σε αυτό το τραπεζι που στήθηκε και θα έπρεπε να βαρέσουν το καμπανάκι με τον ιδιο εκωφαντικό τρόπο που το κανανε στις αρχές του 2010. Η δικαιολογία ότι δεν ξέρανε είναι μάλλον για τους αφελείς γιατί ηταν γνωστα τα ζητήματα ακόμα και αν δεν υπήρχαν στατιστικές και άλλες εκπλήξεις. Απλως διάλεγαν να σωπάσουν εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τους και λυπάμαι που το λέω αλλά καλά κάνανε . Εμεις όμως?
Πιστεύω ότι με οποιον τρόπο και να λυθεί το θέμα η Ελλάδα θα τιμωρηθεί και για να είμαστε και ειλικρινείς και δίκαιοι έτσι πρέπει να γίνει όταν σαν χώρα παρουσιάζεις για τόσο καιρό μια τέτοια ανευθυνότητα. Το μέγεθος της τιμωρίας είναι αντικείμενο προς συζήτηση για όσους θέλουν να είναι ρεαλιστές.
Αλλά θα πρέπει να θέσουμε κάποια όρια στην τιμωρία που να διασφαλίζουν ότι ξεκινάμε από μια σωστή και ρεαλιστική βάση που αυτή τη φορά πρέπει να την χειριστούμε υπεύθυνα. Και στην κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, οσο μας βοηθάνε οι Ευρωπαίοι για να μην πτωχεύσουμε , άλλο τόσο τους βοηθάμε και εμείς προσπαθώντας να κρατήσουμε μια ισσοροπία στις καταστασεις και να δείξουμε υπευθυνότητα τουλάχιστον στην αντιμετώπιση του ζητηματος. Απλώς να μην το παρακάνουμε εμείς όπως και να μην το παρακάνουνε και αυτοί.
Δυστυχώς οι προσδοκίες μου δεν είναι μεγάλες. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί που έχουν διαφορετική γνώμη σε κάποια σημεία. Αλλα φαντάζομαι ότι ελάχιστοι έχουν δεί την ελληνική πολιτική ηγεσία να αρθρώνει κάποιο λόγο απέναντι στα τεκταινόμενα. Και υπό αυτές τις συνθήκες το αποτέλεσμα μάλλον θα βολεύει αυτούς που αρθρώνουν λόγο παρα εμάς που παρακολουθούμε και υπακούουμε. Χρειάζεται να σπάσεις αυγά για να κάνεις ομελέτα και εμείς όχι ομελέτα δεν δείχνουμε διάθεση να φτιάξουμε αλλά ουτε τα χαρτοπετσέτες να βάλουμε στο τραπέζι……………. .
Αυτό όμως για το οποίο θα πρέπει να λυπούμαστε, (και δυστυχώς υπάρχουν και άλλα πολλά) είναι οι αφορισμοί μας ολο αυτό το διάστημα εναντίον αυτών των ανθρώπων που είχαν το θάρρος να υποστηρίξουν αυτή τη λύση ,όχι ως μια από τις πιθανές λύσεις αλλά την μοναδική λύση. Και φυσικά μιλάω για αυτους που εμεις αποκαλούμε κερδοσκόπους, γεράκια, εχθρούς της ευρωπαικής ενωσης , Mr. Doom και εγω δεν ξέρω τι άλλο. Λιγο αυτοκριτική δεν κάνει κακό. Και δεν ομιλώ μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για τους εγχώριους αναλυτές και δημοσιογράφους που προσπάθησαν να συμμετέχουν σε ένα ανούσιο παιχνιδι σιγουριάς και εντυπωσιασμού κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα.
Η αναδιάρθρωση δεν είναι πανάκεια. Είναι αναγκαιο κακό και φυσικά θα μας κοστίσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φαινεται ότι αποτελεί μια αγωνιώδη προσπάθεια να λυθεί ένα πρόβλημα και να φύγει από τα πρωτοσέλιδα, ελληνικά και διεθνή. Και αντιμετωπίζετε με τον ίδιο ανώριμο τρόπο που αντιμετωπίστηκε και το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, όπου οι Ευρωπαίοι φοβόντουσαν το περίφημο contagion -μια οικονομική θεωρία που προσπαθουσε να εξηγήσει ένα συγκκεκριμένο οικονομικό πρόβλημα σαν το νέο ιό της γρίπης. Πάλι καλά που δεν μοιράστηκαν παγκοσμίως και αντισηπτικά σαν και αυτά που δινω στους γιούς μου στο σχολείο για να μην γίνουν case study του πραγματικού contagion.
Ευτυχώς γρήγορα τελείωσαν οι αστειότητες και η κοροιδία. Στις οικονομίες δεν υπάρχει contagion αλλά υπάρχουν πραγματικά προβλήματα που αναδύονται. Για αυτό και αυτά αναδείχθηκαν σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία ,την Ισπανία , το Βέλγιο και την Ιταλία και όχι στην Γερμανία στην Ολλανδία και την Αυστρία. Αν θελήσουμε να εξηγήσουμε αυτό που συνέβει, μάλλον η πικρή αλήθεια είναι ότι η στάση της Ευρωζώνης είναι αυτή που το ανέδειξε. Δεν είναι μόνο η ανασφάλεια για τους χειριμούς και η αναποφασιστικότητα που τρόμαξε τις αγορές αλλά και ο σχεδιασμός των οικονομικών ενεργειών που επακολούθησαν οι οποιες ήταν πέρα από κάθε λογική για να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο χρέος. Εκτος αν κανείς από εσάς, έχει την όρεξη να συζητήσει σοβαρά πως ένα χρέος του 150% αποτελεί καλύτερη προοπτική από το χρέος του 120%.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τελευταίο στάδιο του έργου. Αλλά και αυτό κινδυνεύει να γίνει κακόγουστο αστείο. Πρώτα ψαχουμε να βρούμε αν μπορούμε να κάνουμε αναδιάρθρωση χωρίς τεχνικα να ονομάζεται αναδιάρθρωση. Ετσι σκεφτήκαμε να δώσουμε ένα δάνειο στην Ελλάδα και να αγοράσει εκείνη χρέος με το όποιο discount που θα δίνει η αγορά. Και προς μεγάλη έκπληξη, το συζητάμε πρώτα σε παγκόσμια δημόσια διαβούλευση και αφήνουμε και ένα τρίμηνο μπροστα μέχρι να το ενεργοποιησουμε. Την ίδια στιγμή τα spreads πέφτουν, το οποίο και φυσικά αποτελεί καλό νέο γιατί οι αξιότιμοι αναλυτές είδαν την εμπιστοσύνη που ανακτήθηκε.
Τωρα αν κάποιος αναρωτηθεί αν η πτώση των spreads σε υπό τις δεδομένες συνθήκες είναι θετική για την Ελλάδα προφανώς και είναι άσχετος και βλάκας και καλείται να κανει εγγραφή στο σύλλογο που ίδρυσα και φιλοδοξώ να προεδρεύω. Αν κάποιος υποστηρίξει ότι τα spreads δεν πέφτουν από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας αλλά γιατί φαίνεται να ανακαλείται η μεγιστη χαζομάρα να δοθεί δάνειο με επιτόκιο 5% και περίοδο αποπληρωμής τριών ετών , προφανως πέρα από μέλος του ανωτέρου συλλόγου θα είναι και εχθρός της Ελλάδας. Όπως εχθρός θα είναι επίσης και αυτός που θα υποθέσει ότι αν ανακοινώνεις μια προσπάθεια επαναγορας χρέους με αυτούς τους όρους, το λογικό είναι η «περιφημη» αγορα να προσπαθήσει να μπεί στην διαδικασία διαπραγμάτευσης κατεβάζοντας τα spread έτσι ώστε να μειωθεί και το προσδοκώμενο discount. Και αυτός που πάει λίγο μακρύτερα και θα τολμήσει να σκεφτεί ότι το λογικό θα ηταν να έχει γίνει αυτή η προσπάθεια ήδη από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα δεν τολμω καν να τον χαρακτηρίσω γιατί θα λογοκριθώ.
Αλλα αυτοί δεν είναι τίποτα μπροστα σε μια κατηγορία ανθρώπων που θα σας περιγραψω αμέσως παρακάτω. Αυτοί πιστεύουν ότι η αναδιάρθρωση είναι η μοναδική ρεαλιστική επιλογή αλλα θα επιφέρει ένα ακόμα πλήγμα στην ηδη κλονισμέμη αξιοπιστία της Ελλάδος. Ως τέτοια, το λογικό είναι ότι αφού μπείς στην διαδικασία θα πρέπει το haircut να είναι ικανό να επαναφέρει την Ελλάδα σε μία τουλάχιστον ανεκτή δημοσιονομική θέση που θα μπορούσε να περιγραφεί σε σχέση δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ της τάξης τουλάχιστον του 80%. Αρα μιλάμε για ένα haircut τουλάχιστον 40% και μάλλον κοντύτερα στο 50% αν λάβουμε υπόψιν τις δημοσιονομικές ανάγκες της Ελλάδος για το 2012 και 2013. Και εφόσον είναι περίπου ουτοπία να περιμένουμε ότι οι αγορές θα πάρουν χαμογελαστές την ζημιά τους (μικρή η μεγάλη) και θα επιστρέψουν χαρούμενες να επενδύσουν στην Ελλάδα θα πρεπει να συνυπολογίσουμε ότι τα νέα δάνεια θα απαιτουν, και πολύ λογικά μάλιστα, μεγάλα spreads.
Εμείς όμως τι ακούμε? Ακούμε για 25% haircut σε κάποια δανεια, ενώ αυτά με μεγάλο χρονικό ορίζοντα ωρίμανσης πιθανόν να μείνουν αμετάβλητα. Επίσης φαίνεται ή ακούγεται ότι θα έχουμε διαφορετικά επίπεδα και διαφορετική αντιμετώπιση. Και όπως διαμορφώνεται το spread, η προσπάθεια μας να αγοράσουμε χρέος στην αγορά ομολόγων θα είναι της ιδιας τάξης περίπου.
Θα μπορουσα να σας μιλήσω και για την άλλη επιλογή ,την επιμήκυνση. Πολύ φοβάμαι ότι εκεί θα εντιμετώπιζα τεράστια προβλήματα να κρατήσω την κουβέντα σε ένα σοβαρό επίπεδο. Ο μονος παραλληρισμός που μου επιτρέπεται είναι αυτός με τα διάφορα spam που λαμβάνουμε στο ταχυδρομείο μας με τις υπηρεσίες που προσφέρονται για άλλου είδους «επιμηκύνσεις». Φοβερή ιδέα, αβέβαιη προοπτική, μεγάλο ρίσκο λειτουργικότητας οπότε ασε το καλύτερα. Αλλωστε και στις δύο περιπτωσεις ισχύει ότι με αυτά τα πράγματα δεν παίζεις. Ελπίζω οι Ελληνες πολιτικοί να μην απαντάνε σε αυτά τα spam και ελπίζω το ιδιο να πράξουν και με την δανειακή επιμήκυνση.
Δεν επιθυμώ να μπώ στην κατηγορία των Ελλήνων που περιμένουν να μας σώσουν οι Ευρωπαίοι η να λύσουν τα προβλήματα μας μαγικά. Την ίδια στιγμή δεν επιθυμώ να μπώ στην κατηγορία αυτών που λυπούνται για τη μίζερη τύχη των γερμανών η άλλης εθνικότητας φορολογουμένων. Πιστεύω ότι στο τραπέζι που στήθηκε φαγανε πολλοί αν και κάποιοι προφανώς φάγανε περισσότερα. Εμείς είμαστε αδικαιολόγητοι όχι μόνο ως πολιτική γεσία αλλά και ως λαός. Εμείς ψηφίζαμε, εμείς δεν αχολουμασταν και εμείς είχαμε βολευτεί αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Αλλα , όσο αυστηροί και αν πρέπει να είμαστε στην αυτοκριτική μας, μην ξεχνάμε ότι κάποια αν όχι παρόμοια κριτική πρέπει να ασκηθεί και στους συνεταιρους μας. Αρκετοιί φάγανε σε αυτό το τραπεζι που στήθηκε και θα έπρεπε να βαρέσουν το καμπανάκι με τον ιδιο εκωφαντικό τρόπο που το κανανε στις αρχές του 2010. Η δικαιολογία ότι δεν ξέρανε είναι μάλλον για τους αφελείς γιατί ηταν γνωστα τα ζητήματα ακόμα και αν δεν υπήρχαν στατιστικές και άλλες εκπλήξεις. Απλως διάλεγαν να σωπάσουν εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τους και λυπάμαι που το λέω αλλά καλά κάνανε . Εμεις όμως?
Πιστεύω ότι με οποιον τρόπο και να λυθεί το θέμα η Ελλάδα θα τιμωρηθεί και για να είμαστε και ειλικρινείς και δίκαιοι έτσι πρέπει να γίνει όταν σαν χώρα παρουσιάζεις για τόσο καιρό μια τέτοια ανευθυνότητα. Το μέγεθος της τιμωρίας είναι αντικείμενο προς συζήτηση για όσους θέλουν να είναι ρεαλιστές.
Αλλά θα πρέπει να θέσουμε κάποια όρια στην τιμωρία που να διασφαλίζουν ότι ξεκινάμε από μια σωστή και ρεαλιστική βάση που αυτή τη φορά πρέπει να την χειριστούμε υπεύθυνα. Και στην κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, οσο μας βοηθάνε οι Ευρωπαίοι για να μην πτωχεύσουμε , άλλο τόσο τους βοηθάμε και εμείς προσπαθώντας να κρατήσουμε μια ισσοροπία στις καταστασεις και να δείξουμε υπευθυνότητα τουλάχιστον στην αντιμετώπιση του ζητηματος. Απλώς να μην το παρακάνουμε εμείς όπως και να μην το παρακάνουνε και αυτοί.
Δυστυχώς οι προσδοκίες μου δεν είναι μεγάλες. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί που έχουν διαφορετική γνώμη σε κάποια σημεία. Αλλα φαντάζομαι ότι ελάχιστοι έχουν δεί την ελληνική πολιτική ηγεσία να αρθρώνει κάποιο λόγο απέναντι στα τεκταινόμενα. Και υπό αυτές τις συνθήκες το αποτέλεσμα μάλλον θα βολεύει αυτούς που αρθρώνουν λόγο παρα εμάς που παρακολουθούμε και υπακούουμε. Χρειάζεται να σπάσεις αυγά για να κάνεις ομελέτα και εμείς όχι ομελέτα δεν δείχνουμε διάθεση να φτιάξουμε αλλά ουτε τα χαρτοπετσέτες να βάλουμε στο τραπέζι……………. .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου